Tak jak niemal wszystko w czasie Wielkiej Kwarantanny, tak i ten podcast jest inny. Jest bardziej refleksją, niż komentarzem. Bardziej apelem niż intelektualną rozrywką. Nie jest też rozmową, tylko serią monologów. Zapraszam Was na spotkanie z moimi gośćmi i ich przemyśleniami na temat strachu. Przemyśleniami, które nie były moderowane, ale popłynęły własnym torem, tak jak płyną teraz nasze myśli, kiedy pozostajemy w izolacji, odcięci od współpracowników, a czasem nawet naszych najbliższych.