"Współumieranie" - tego określenia użył Mateusz Pakuła, mówiąc o tym, co czuł w czasie odchodzenia jego chorego na raka trzustki ojca. To "współumieranie" jest precyzyjnym terminem nie tylko na jednostkowe doświadczenie, ale także na to, co dzieje się dziś w świecie. Książka "Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję" Mateusza Pakuły to nie jest powieść o śmierci, to opowieść o umieraniu. Szczera, intymna do granic, groteskowa, brutalna, smutna i okropnie śmieszna. To dziennik umierania ojca, nie książka wspomnieniowa. To historia o rodzinie w sytuacji granicznej. O instytucjach opiekuńczych, które zawalają sprawę. O Kościele, który zawala, służbie zdrowia, która zawala. To opowieść o czułości i bliskości, które zalewa gniew, bezradność, rozpacz i wściekłość. To w końcu krzyk przeciwko nielegalności eutanazji. Na podcast zaprasza Michał Nogaś. Kolejne odcinki w cyklu "Książki. Magazyn do słuchania" w każdą sobotę. Do usłyszenia! Więcej podcastów na https://wyborcza.pl/podcast