شعر امروز ایران، بی‌هیچ تعارفی باید گفت که دچار سرگیجه است و کمتر موقعیت خویش را می‌تواند تعریف کند. شعری است که بخش عمده‌اش در سرگردانی میان پسند مخاطبان عام و نخبه‌گرایی متوقف است و از سوی دیگر در بسیاری موارد نسبت خودش را با بنیه قدرتمند شعر کلاسیک و پسانیمایی ایران نمی‌تواند به ظرافت تبیین کند.